ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗ ΒΙΑ

Τι σημαίνει άραγε

Για ποια βία μιλάμε; Μήπως την βία που δέχονται οι νέοι; Η μήπως την νεανικοί βία; Ποια νεανικοί βία; Την ατομική ή την συλλογική; Την αυθόρμητη ή την οργανωμένη; Τη βία που έχει χαρακτήρα εγκληματικής πράξης ή την βία που έχει χαρακτηριστικά πολιτικής δράσης; Υπάρχει δικαιολογημένη βία και αδικαιολόγητη βία;

Τα ερωτήματα που γεννιούνται σε σχέση με την βία και τους νέους είναι πάρα πολλά . Αν, όπως υποθέτω, θα πρέπει να τοποθετηθούμε και να πάρουμε θέση για την νεανική βία, που όπως υποστηρίζεται τα τελευταία χρόνια, παγκόσμια αλλά και στην χώρα μας έχει λάβει μεγάλες διαστάσεις, θα πρέπει πρώτα, να δούμε και να στοχαστούμε πάνω στα αίτια εκείνα που την γεννούν και την τροφοδοτούν.

Βέβαια η βία γενικά δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο. Όμως το φαινόμενο της νεανικής βίας αντανακλά το πνεύμα της σύγχρονης εποχής, μιας και κάθε κοινωνία διαμορφώνει τα μέλη της ανάλογα με τον τρόπο που λειτουργεί. Εκεί θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτιά της.

Οι σημερινοί νέοι από τότε που γεννιούνται σχεδόν βρίσκονται αποξενωμένοι από κάθε μορφή κοινωνικής ζωής που θα τους τροφοδοτήσει με αξίες. Αποξενωμένοι πρώτα πρώτα από την οικογένειά τους καθώς οι γονείς συνήθως απουσιάζουν τρέχοντας ολημερίς σε κάποια δουλεία. Αντί της επικοινωνίας, τα παιδία στοιβάζονται σε απρόσωπους βρεφονηπιακούς σταθμούς.

Συνεχίζουν σε ένα απρόσωπο σχολείο που ο κάθε εκπαιδευτικός προσπαθεί να γεμίσει τα κεφάλια των παιδίων με γνώσεις, γνώσεις, γνώσεις… που «θα τους χρειαστούν στην ζωή του». Οι εκπαιδευτικοί δεν γίνονται αποδέκτες των προβλημάτων των νέων, το σχολείο αδυνατεί να ικανοποιήσει βασικές ζωτικές, ψυχολογικές ανάγκες του. Προορισμός έτσι και αλλιώς είναι να παράγει καινούργιες μηχανές για το σύστημα όντας κομμάτι της δομικής βίας που ασκείται από το κράτος.

Η κοινωνία, η καλυτέρα το σύστημα, ζητά όλο και περισσότερα προσόντα. Έτσι αρχίζει ένα ατελείωτο κυνήγι από φροντιστήριο σε φροντιστήριο, από «δραστηριότητα σε δραστηριότητα». Προσωπικός χρόνος; !!!ΜΗΔΕΝ!!! Πότε, που και από ποιους διαμορφώνεται η προσωπικότητα του νέου;;

Παραμένει μάλλον το ερώτημα για απάντηση. Το σίγουρο είναι ότι ο νέος μένει μετέωρος, αδύναμος τις περισσότερες φορές να ανταποκριθεί σ’ αυτά που του ζητάνε. Σίγουρο ακόμη είναι ότι κάθε νέος, άγνωστο πως – ίσος από τη φύση του – διαπνέεται από οράματα και ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία και ένα πνεύμα αισιοδοξίας και αγωνιστικότητας για την αλλαγή της.

Μ αυτά και μ’ όσα «εφόδια» απέκτησε μπαίνει στον κοινωνικό στίβο όπου βρίσκεται αντιμέτωπος με την ανεργία, την αναξιοκρατία, τη γενικευμένη κρατική, πολιτική διαφθορά, την απαξίωση των θεσμών.

Όλα τα παραπάνω που είναι ισχυρότατες μορφές ψυχολογικής και όχι μόνο βίας πληγώνουν την νεανική ψυχή και την ωθούν σε βίαιους τρόπους συμπεριφοράς ώστε να εκδηλωθεί η απέχθεια και να μορφοποιηθεί η αντίδραση. Σ’ αυτήν την αντίδραση δεν υπάρχει συγκεκριμένος στόχος, αντίπαλος. «Εχθρός» των νέων είναι όλοι οι άλλοι, η κοινωνία συνολικά.

Και τότε έρχεται συνήθως η καταδίκη από την «ενάρετη» κοινωνία. Οι νέοι χαρακτηρίζοντας αδιάκριτα ως αλήτες, κωλόπαιδα ή αναρχικοί.

Αλίμονο αν οι νέοι σταματήσουν να είναι αναρχικοί…

Αλίμονο αν σταματήσουν να έχουν σαν όραμα μια κοινωνία ελευθερίας από την αλλοτρίωση, την ανάγκη, την καταπίεση κάθε μορφής.

Η αντίδραση των νέων, ιδιαίτερα όταν παίρνει μορφή εξέγερσης, όπως τον Δεκέμβρη 2008, ξυπνά κοιμισμένες συνειδήσεις.

Είναι ευκαιρία για αναστοχασμό των μεγαλύτερων για τις επιλογές τους και τους τρόπους κοινωνικοποίησης και πολιτικοποίησης των νέων.

Οι όποιες καταστροφές γίνονται στο πλαίσιο τέτοιων βίαιων ξεσπασμάτων της νεολαίας δυστυχώς εξαντλούν τις δυνάμεις της μόνο στην εκτόνωση της οργής, ανοίγουν νέες πληγές και θρέφουν το φαύλο κύκλο της βίας και της παρακμής.

Τέλος πιστεύω πως η νεολαία θα πρέπει να διαμορφώσει ένα δυνατό κίνημα που θα αξιοποιεί την απογοήτευση και την πικρία και θα τις μεταμορφώνει δύναμη και ελπίδα.

Νίκος Τερλεπάνης

Φοιτητής στο Τμήμα Τεχνολογίας Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών

Και μέλος την Αριστερής Ενότητας